Als kersverse excursieleider was het aan mij de eer om een excursie te leiden op het Hof te Dieren, een door stichting Twickel beheert landgoed van bijna 1000 hectare bestaande uit landerijen, tuinen, bossen en zelfs een grote, volledig ommuurde wijngaard. In 1647 kwam dit goed met omliggende landerijen in bezit van de Oranjes door aankoop door Willem II van een Commanderij van de Duitse Orde. Hier werd rond 1680 een groot lusthof/jachtslot gebouwd, nu bekend als het Hof te Dieren door Willem III, stadhouder-koning dat kon wedijveren met Het Loo en ook het favoriete jachtslot was.
Er was namelijk ook een grote omrasterde wildbaan gemaakt in de omringende bossen van het hof. Volgens een aantal bronnen werden er herten vanuit Den Haag, waarschijnlijk het Haagse bos gehaald en uitgezet in deze wildbaan.
Waarschijnlijk bij gebrek aan roodwild op de Veluwe. Helaas werd dit prachtige slot in 1795 door brand verwoest door krijgshandelingen met het oprukkende Franse leger. In 1820 kwam het goed in bezit van Gravin Marie Cornélie van Wassenaer Obdam, toenmalige eigenaresse van het immense landgoed Twickel. Zij liet hier een kasteelachtig landhuis bouwen met later prachtige tuinen in Engelse landschapsstijl. Maar ook dit huis werd in de tweede wereldoorlog door oorlogshandeling verwoest, de overgebleven ruïne werd in 1965 gesloopt. Tot zover een stukje geschiedenis, wellicht wel leuk om te weten op welke historische grond je wandelt. De uitgezette route zou zich deze keer beperken tot het uitgebreide bosgebied.
De grote vraag bij aanvang van de geplande wandeling was of de weergoden ons gunstig gezind waren die middag. De voortekenen logen er echter niet om, zware buien met onweer, hagel en windstoten konden ons ten deel vallen. Het was dan ook met dit weer dat we van Didam naar Dieren reden. Begeleid door donder en bliksem en de ruitenwissers in de hoogste stand bereikten we, met wat aqua-planning veilig de afgesproken plek waar het als bij toverslag droog werd.
Nadat ook de deelnemers, op een aantal afzeggers na, wellicht niet echt verwonderlijk bij deze weersvoorspellingen waren gearriveerd, kon de tocht beginnen.
Via de Schapenbergweg, wandelend tussen prachtige velden vol bloemen en langs een aantal wildweides, direct grenzend aan het spoor en met regelmaat bezocht door het roodwild trokken we wat meer het bos in richting de Willemsberg.
Onderweg genoeg sporen van wild, zoals vraat aan jonge beuken en de bekende bonsai-hulstboompjes, een favoriete knabbel voor het roodwild. Ook mooi om te zien was de reconstructie van een aantal beukenlanen op dit landgoed. Na een prachtige wandeling bereikten we de prins Willemsberg, vernoemd naar de zoon van prins Willem IV waar even werd haltgehouden om te genieten van het 360 graden panorama-view. Hierna vervolgden we onze weg om, onder andere via de Burmania-allee en de prachtige Konings-allee, naar de Carolinaberg te lopen, vernoemd naar, u raadt het misschien al, een dochter van Willem IV.
Onderweg veel wroetwerk en sporen bij de zoelen en een drinkplaats maar het borstelwild liet zich deze middag niet zien, ruiken of horen. Inmiddels waren we al een end op sjouw toen Joke, een van de deelnemers van de excursie, ons halt liet houden en ons opmerkzaam maakte op een zeer fors hert dat in de dekking naar ons stond te kijken.
Na wat zekeren vond hij het vertrouwd genoeg en ging verder met grazen. Al snel bemerkte het gezelschap dat het hert nog twee forse metgezellen had die eveneens akkoord waren met onze aanwezigheid en zo konden we ons stapsgewijs met het tempo der herten steeds een stukje verplaatsend, lange tijd genieten van deze prachtige dieren waarvan er een al een totaal geveegd gewei had.
. 
De herten besloten na een tijd om wat verder het bosperceel in te trekken en zo verdwenen zij langzaam uit zicht.
Verrijkt met deze prachtige ontmoeting liepen we verder via de Carolinaberg, waarvandaan in een stervormig patroon 13 lanen (oorspronkelijk 14) het bos in lopen en de Boswachterlaan weer terug naar het beginpunt. Terwijl we afscheid namen van elkaar begon het langzaam te spetteren. Onderweg naar huis moesten de ruitenwissers weer hevig hun best doen.
